تعیین مقاومت به انسولین در وابستگان درجه اول بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک

مقدمه و هدف: مقاومت به انسولین و هیپرانسولینمی به طور شایع در مبتلایان به سندرم تخمدان پلی کیستیک وجود دارد. تقریباً40 درصد از خواهران سالم زنان مبتلا دارای فنوتیپ هایپرآندورژنمیا بوده و دارای اختلالات نیز می باشند. هدف از این مطالعه بررسی تحمل غیرطبیعی گلوکز و مقاومت به انسولین و بروز دیابت در خانواده زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بود. مواد و روش ها: ایــن مطالعـــه یک پژوهش مورد ـ شــاهدی است که در سال 1387 در دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد. با روش نمونه گیری تصادفی ساده مبتنی بر هدف از افراد خانواده مبتلایان به سندرم تخمدان پلی کیستیک تعداد 107 نفر به عنوان گروه مورد و 107 نفر فرد سالم از خانواده های غیر مبتلا به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. شاخص توده بدنی و شاخص دور کمر به باسن افراد در هر دو گروه اندازه گیری شد. سپس نمونه خون جهت بررسی سطح سرمی انسولین، قند خون و تستوسترون گرفته شد. در ادامه شرکت کنندگان 75 گرم گلوکز محلول مصرف نموده و 2 ساعت بعد مجدداً سطح سرمی قندخون آنها اندازه گیری شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss و آزمون های آماری مجذور کای و تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بین مقاومت به انسولین بر حسب نمایهhoma، quicki و انسولین ناشتا با چاقی و چاقی مرکزی در گروه های مورد مطالعه ار تباط معنی داری وجود داشت (05/0 >p). در دو گروه مورد و شاهد ارتباط معنی داری بین چاقی مرکزی و عدم تحمل به گلوکز مشاهده شد(05/0 >p)). ارتباط معنی داری بین چاقی و دیابت تیپ2 در دو گروه مورد و شاهد وجود داشت(05/0 >p). نتیجه گیری: خانواده افرادمبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک یک گروه پرخطر را تشکیل می دهند که باید مقاومت به انسولین در آنها شناسایی شود تا به موقع از بروز و پیشرفت آن جلوگیری گردد.